Naflaskoðun
Já best að fara að bauna yfir sjálfan sig. Ég er alveg einstaklega orðheppin manneskja..ehem right. Flestir ættu nú að kannast við það að ég þarf alltaf að bæta einhverjum óþarfa við sögurnar mínar þannig að hún fjarar eiginlega bara út og verður aldrei "góð". Ég er alveg einstaklega léleg í að tjá mig og mínar skoðanir, sérstaklega skriflega. Ég held að það gerist í hvert skipti sem ég á að skrifa ritgerð að mér finnst ég vera að brillera og koma orðunum loksins almennilega frá mér..alltaf verð ég fyrir vonbrigðum daginn eftir þegar ég les hana yfir og skil varla sjálf hvað ég var að meina. (nema þegar ég skrifa á sænsku, enda er ég að spá í að flytja bara aftur þangað:)
Ég hef alveg óþrjótandi þörf fyrir að segja öllum mínum nánustu frá öllu því "merkilega" sem hefur gerst. Sumir fá meira að segja að heyra sömu frásögnina tvisvar ef ekki þrisvar. Það versta er þegar ég er stoppuð í miðri frásögn (rosa asi og spenna) - Inga, ég var með þér þegar þetta gerðist!! Fokk þá skammast ég mín.
Það kemur líka fyrir að ég er að segja sögu (furðulega oft Völu..?) og verð fyrir utanaðkomandi áreiti og stoppa í miðri frásögn og byrja hugsa um eitthvað annað. Vala greyið bíður eftir afganginum af sögunni og þegar ég sé augnarráðið sem vísar til þess að hún er að bíða eftir einhverju spyr ég - Hvað? Skiljanlega þreytandi, enda Vala löngu hætt að hlusta á mig!
Um daginn kom stelpa inn í búðina, pínu weirdo, búin að sjá hana áður í síðri flísskykkju með hettu og allt. Hún er ekkert mikið eldri en ég, hún lítur út fyrir að vera klippt útúr Harry Potter. Aaaallavega þá kemur hún inn og spyr hvort það sé hægt að fá að fara á salernið. -Jújú. Segi ég og sýni henni hvar það er. Ég bíð frammi við afgreiðsluborðið á meðan, ég hefði getað fengið mér kríu á meðan hún var þarna inni. Nú, heilli eilífð seinna kemur hún út lítur í kringum sig eins og hún sé að skoða. Labbar að afgreiðsluborðinu og segir takk fyrir og gengur út. Aha, og vitiði hverju Ingu tókst að kreista upp úr sér á móti..takk sömuleiðis!! Fyrir hvað? Skíta og fara svo..æji það má segja að ég sé svona talaáðurenéghugsa- eða segihlutiósjálfráttmanneskja!!
Hætt að bauna í bili.
Ég hef alveg óþrjótandi þörf fyrir að segja öllum mínum nánustu frá öllu því "merkilega" sem hefur gerst. Sumir fá meira að segja að heyra sömu frásögnina tvisvar ef ekki þrisvar. Það versta er þegar ég er stoppuð í miðri frásögn (rosa asi og spenna) - Inga, ég var með þér þegar þetta gerðist!! Fokk þá skammast ég mín.
Það kemur líka fyrir að ég er að segja sögu (furðulega oft Völu..?) og verð fyrir utanaðkomandi áreiti og stoppa í miðri frásögn og byrja hugsa um eitthvað annað. Vala greyið bíður eftir afganginum af sögunni og þegar ég sé augnarráðið sem vísar til þess að hún er að bíða eftir einhverju spyr ég - Hvað? Skiljanlega þreytandi, enda Vala löngu hætt að hlusta á mig!
Um daginn kom stelpa inn í búðina, pínu weirdo, búin að sjá hana áður í síðri flísskykkju með hettu og allt. Hún er ekkert mikið eldri en ég, hún lítur út fyrir að vera klippt útúr Harry Potter. Aaaallavega þá kemur hún inn og spyr hvort það sé hægt að fá að fara á salernið. -Jújú. Segi ég og sýni henni hvar það er. Ég bíð frammi við afgreiðsluborðið á meðan, ég hefði getað fengið mér kríu á meðan hún var þarna inni. Nú, heilli eilífð seinna kemur hún út lítur í kringum sig eins og hún sé að skoða. Labbar að afgreiðsluborðinu og segir takk fyrir og gengur út. Aha, og vitiði hverju Ingu tókst að kreista upp úr sér á móti..takk sömuleiðis!! Fyrir hvað? Skíta og fara svo..æji það má segja að ég sé svona talaáðurenéghugsa- eða segihlutiósjálfráttmanneskja!!
Hætt að bauna í bili.
0 Ummæli:
Skrifa ummæli
Gerast áskrifandi að Birta ummæli [Atom]
<< Heim